Με αφορμή τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου εγκαινίασε μια εμβληματική έκθεση Τέχνη στο Ίδρυμα Άλεξ Μυλωνάς.
Μια έκθεση με έργα τεσσάρων εμβληματικών καλλιτεχνών Βλάση Κανιάρη, Δημήτρη Αληθεινού, Βάσως Κατράκη, Α. Τάσσου, και του νεότερου Γιάννη Παππά ,που με το έργο τους αντιστέκονται και καταγγέλλουν.
Ο χαιρετισμός της Κατερίνας Σακελλαροπούλου
«Με ιδιαίτερη χαρά εγκαινιάζω την έκθεση τεσσάρων σπουδαίων καλλιτεχνών, που με το εικαστικό τους έργο αψήφησαν τις λογοκριτικές πρακτικές της δικτατορίας των συνταγματαρχών και διατύπωσαν ένα επείγον αίτημα δικαιοσύνης και ελευθερίας. Από τις ψηλόλιγνες, αφαιρετικές μορφές και τις λιτές και αυστηρές συνθέσεις της Βάσως Κατράκη ως τις συμβολικά εύγλωττες εγκαταστάσεις του Βλάση Κανιάρη, και από τις ιερατικές ξυλογραφίες του Τάσσου ως τις ριζοσπαστικές παρεμβάσεις του Δημήτρη Αληθεινού, τα έργα που εκτίθενται εδώ είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη βία και την καταστολή, μια καταγγελία των οδυνηρών εμπειριών που βίωσε ο τόπος μας την περίοδο της χούντας.
Σήμερα, που απολαμβάνουμε τη σταθερότητα και την ομαλότητα πενήντα χρόνων αδιατάρακτου δημοκρατικού βίου, τα έργα αυτά επαναφέρουν στο προσκήνιο μια τέχνη που κατάφερε να συγκεράσει συλλογικές αγωνίες και προσωπικά τραυματικά βιώματα· τέχνη ουσιωδώς πολιτική, αγωνιστική και δραστική. Οι εικαστικές αυτές χειρονομίες δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους. Αντίθετα, το σφρίγος, η ένταση, η αλήθεια τους, επιβεβαιώνουν την απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Και η συνομιλία τους με το βίντεο-περφόρμανς ενός νέου καλλιτέχνη, του Γιάννη Παππά, ο οποίος έχει δουλέψει και στο παρελθόν πάνω στο ζήτημα του πνευματικού, πολιτικού και κοινωνικού εγκλεισμού, νοηματοδοτεί εκ νέου αυτές τις εκφράσεις εναντίωσης, θέτοντας επιτακτικά ερωτήματα για τον ρόλο του δημιουργού και του έργου τέχνης σε κρίσιμες εποχές.
Το δέος που γεννούν τα έργα της Κατράκη, του Τάσσου, του Κανιάρη, του Αληθεινού, και πολλών ακόμη που προσέδωσαν στις δημιουργίες τους αντιστασιακό χαρακτήρα, είναι ευθέως ανάλογο με τη βαθιά συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης αυτών των καλλιτεχνών που, παρά το ασφυκτικό και παραλυτικό κλίμα της εποχής, δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν υποτάχθηκαν στον επτάχρονο ζόφο. Που υπερασπίστηκαν τις δημοκρατικές ελευθερίες από το μετερίζι τους, προσφέροντας στην κοινωνία μια ανάσα ελπίδας. Θερμά συγχαρητήρια σε όσους συνέλαβαν την ιδέα αυτής της έκθεσης και εργάστηκαν για την υλοποίησή της».
Πήγη:www.ertnews.gr
