Ο Εμανουέλ Μακρόν ετοιμάζεται για το πιο σημαντικό στοίχημα της πολιτικής του καριέρας, καθώς αν αποδώσει καρπούς θα αποκαταστήσει το πληγωμένο του γόητρο από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, όπου πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η άκρα δεξιά, ενώ σε διαφορετική περίπτωση θα πυροδοτήσει εκρηκτικές, εν δυνάμει, εξελίξεις, σε Γαλλία και Ευρώπη.
Η ελπίδα του Μακρόν είναι ότι οι Γάλλοι ψηφοφόροι και ενδεχομένως η Αριστερά, η οποία θα πρέπει άμεσα να αποφασίσει πως θα αντιδράσει, θα τον βοηθήσουν να σταματήσει την Μαρίν Λεπέν, γυρίζοντάς της την πλάτη στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε με το πρώτο γύρο να διεξάγεται στις 30 Ιουνίου και τον δεύτερο στις 7 Ιουλίου.
«Η Γαλλία χρειάζεται μια ξεκάθαρη πλειοψηφία με ηρεμία και αρμονία. Το να είσαι Γάλλος, κατά βάθος, σημαίνει να επιλέγεις να γράφεις την ιστορία και όχι να καθοδηγείσαι από αυτήν», δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος ο συνασπισμός του του οποίου κέρδισε το 14,6% των ψήφων έναντι 31,37% που πήρε η άκρα δεξιά της Μαρίν Λεπέν. Γιατί μπορεί τυπικά ηγέτης του Εθνικού Συναγερμού (RN) είναι ο Ζορντάν Μπαρντελά, αλλά πίσω από αυτόν κρύβεται η Λεπέν και οι προεδρικές της φιλοδοξίες.
Το μάθημα των Ευρωεκλογών του 2014
Το 2014 αν και το Εθνικό Μέτωπο έλαβε 4.712.461 ψήφους στις ευρωεκλογές τερματίζοντας πρώτο με 24,86% των ψήφων και κατέλαβε 24 από τις 74 έδρες της Γαλλίας, αν και προκάλεσε πολιτικό σεισμό, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτή τη νίκη.
Μια σημαντική διαφορά στις Ευρωεκλογές του 2024 είναι ότι η άνοδος άλλων ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την Ε.Ε. μπορεί να δώσει στο ακροδεξιό γαλλικό κόμμα μεγαλύτερη ώθηση.
Από την πλευρά της η Λεπέν δηλώνει έτοιμη να κυβερνήσει μήνυμα που δεν έχει άμεση απήχηση αλλά καταδεικνύει τις βλέψεις που έχει για τις προεδρικές εκλογές του 2027. Από το αποτέλεσμα στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές θα κριθεί αν η Λεπέν έχει λόγο να ελπίζει ότι θα καταφέρει το αδιανόητο μέχρι τώρα στα πολιτικά πράγματα της Γαλλίας. Μία ακροδεξιά πρόεδρος.
Ποια είναι τα πιθανά σενάρια
Τα πιθανά σενάρια είναι δύο: Το ένα ότι ο Εθνικός Συναγερμός θα κερδίσει περισσότερες έδρες από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές, αλλά όχι τόσες που θα διαταράξουν την κοινοβουλευτική ισορροπία. Και το δεύτερο και χειρότερο είναι ένας ακροδεξιός πρωθυπουργός με ένα κεντρώο πρόεδρο, οδηγώντας σε αναπόφευκτη σύγκρουση. Αυτό γιατί ο πρόεδρος ορίζει τον πρωθυπουργό και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου. Αν ο πρωθυπουργός προέρχεται από τον ίδιο ή ένα φιλικό χώρο τότε ο εκάστοτε πρόεδρος, έχει το πάνω χέρι στις εξελίξεις, καθώς μπορεί να αλλάζει πρωθυπουργούς και υπουργούς.
Αν, ωστόσο το κοινοβούλιο ελέγχεται από τους πολιτικούς αντιπάλους του προέδρου τότε η επιρροή του δεν είναι μεγάλη καθώς ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση πρέπει να προέρχονται από το κόμμα της πλειοψηφίας και προωθούν την ατζέντα της πλειοψηφίας με ό,τι αυτό σημαίνει για τον εκάστοτε πρόεδρο.
Στο μυαλό του Μακρόν
Ωστόσο η απόφαση του Μακρόν μπορεί να έχει μία άλλη αφετηρία. Κάποιοι πιστεύουν ότι θα προτιμούσε να έχει τη Λεπέν πρωθυπουργό ή και τον Μπαρντελά να υπηρετεί κάτω από τον ίδιο, ενώ είναι ακόμη πρόεδρος.
«Με αυτόν τον τρόπο, όταν θα έχουμε τις επόμενες προεδρικές εκλογές σε τρία χρόνια, θα έχει χάσει τη «λάμψη» της. Θα έχει κάνει λάθη και ο κόσμος θα την έχει δει να κάνει λάθη», λένε χαρακτηριστικά.
Ο ειδικός σε θέματα επικοινωνίας Αρνό Στεφάν, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό BFMTV της Γαλλίας πιστεύει ότι: «Ανταποκρίθηκε σε ένα σοκ ήττα με μεγαλύτερο σοκ, μιλάμε περισσότερο για τις βουλευτικές εκλογές παρά για τις ευρωεκλογές».
Άλλοι αναλυτές εκτιμούν ότι ο Μακρόν όδευε μαθηματικά προς μια πολιτική κρίση φέτος, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών. «Μπορούσε να δει τα γραπτά στον τοίχο. Ήξερε ότι οι πρόωρες εκλογές έρχονταν. Ήθελε να μπει μπροστά και να αρπάξει την πρωτοβουλία», υποστηρίζουν.
Πάντως η ιδέα της Λεπέν στα Ηλύσια αντιμετωπίζεται με τρόμο στις Βρυξέλλες, όπου η ακροδεξιά πορεία της Γαλλίας θεωρείται ότι θέτει υπαρξιακές προκλήσεις για την ΕΕ. Ενώ η Λεπέν έχει προσπαθήσει να μαλακώσει την εικόνα της και έχει μειώσει την εμπρηστική και ευρωσκεπτικιστική ρητορική της, το κόμμα της εξακολουθεί να βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής σε μια σειρά από ζητήματα. Ο Εθνικός Συναγερμός απείχε επανειλημμένα από τη βοήθεια για την Ουκρανία, θέλει να εγκαταλείψει τελικά την ολοκληρωμένη διοίκηση του ΝΑΤΟ και αντιτίθεται σε πολλά νομοθετικά μέτρα-ορόσημα της Ε.Ε. τα τελευταία χρόνια.
πηγη:cnn
