Τα διαστημικά σκάφη που τροφοδοτούνται από ηλεκτρική πρόωση θα μπορούσαν σύντομα να προστατεύονται καλύτερα από τα καυσαέρια τους δείχνουν προσομοιώσεις υπερυπολογιστών.
Η ηλεκτρική πρόωση είναι μια πιο αποτελεσματική εναλλακτική λύση έναντι των παραδοσιακών χημικών πυραύλων και χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο σε διαστημικές αποστολές, ξεκινώντας με πρωτότυπα στο Deep Space 1 της NASA και στο SMART-1 του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος το 1998 και το 2003 αντίστοιχα και στη συνέχεια βρίσκοντας χρήση σε εμβληματικές επιστημονικές αποστολές όπως οι αποστολές Dawn και Psyche της NASA στη ζώνη αστεροειδών.
Υπάρχουν ακόμη σχέδια για χρήση ηλεκτρικής πρόωσης στον σεληνιακό τροχιακό διαστημικό σταθμό Lunar Gateway που ετοιμάζουν να θέσουν σε λειτουργία η NASA και o Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος για να υποστηρίζει τόσο τις επερχόμενες επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη όσο και αργότερα τις επανδρωμένες αποστολές στον Άρη.
Η ιδέα πίσω από την ηλεκτρική πρόωση είναι ότι ένα ηλεκτρικό ρεύμα αφαιρεί ένα ηλεκτρόνιο από άτομα ενός ουδέτερου αερίου, όπως το ξένο ή το κρυπτό, που είναι αποθηκευμένα σε ένα διαστημόπλοιο. Πρόκειται για μια διαδικασία ιονισμού που παράγει ένα νέφος ιόντων και ηλεκτρονίων. Στη συνέχεια μια αρχή που ονομάζεται φαινόμενο Hall δημιουργεί ένα ηλεκτρικό πεδίο που επιταχύνει τα ιόντα και τα ηλεκτρόνια και τα διοχετεύει σε ένα χαρακτηριστικό μπλε νέφος που αναδύεται από το διαστημόπλοιο με πάνω από 60.000 χλμ/ώρα. Αυτό το σύστημα ηλεκτρικής πρόωσης αναφέρεται επίσης ως κινητήρας ιόντων.
Σύμφωνα με τον τρίτο νόμο της κίνησης του Νεύτωνα κάθε δράση έχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Το νέφος των ιόντων που εκτοξεύεται έξω από το διαστημόπλοιο ενεργεί επομένως για να παρέχει ώθηση. Χρειάζεται λίγος χρόνος για να δημιουργηθεί ορμή, ωστόσο, επειδή, παρά την κίνηση με υψηλή ταχύτητα, το νέφος ιόντων είναι αρκετά αραιό. Η ώθηση που δημιουργείται δεν είναι τόσο άμεση όσο ένας χημικός πύραυλος, αλλά οι κινητήρες ιόντων απαιτούν λιγότερα καύσιμα και επομένως λιγότερη μάζα γεγονός που μειώνει το κόστος εκτόξευσης και οι κινητήρες ιόντων δεν καταναλώνουν όλο το καύσιμο τους τόσο γρήγορα όσο οι χημικοί πύραυλοι.
